νανούρισμα

κοιτάζω το ζευγάρι που φιλιέται και λιώνει, μπροστά στην θάλασσα, όπως πέφτει το σκοτάδι, εγώ αυτό το όνειρο δεν το έχω δει. βλέπω ότι εχω γδάρει κάποιου την καρδιά και την πασπαλίζω, με ζάχαρη άχνη, να την κάνω μπουγάτσα, βλέπω ότι μια διαφωνία για τον βουδισμό ή την ριφενστάιν μπορεί να φέρει μουρμούρες, πικρίες που θα κρατήσουν έναν χειμώνα, βλέπω δάκρυα να πέφτουν άβουλα και παθητικά σαν την υγρασία απο τα αρμυρίχια. βλέπω παραγωγικά καλοκαίρια σεζόν, κι άλλα κι άλλα, κι αμηχανία φθινοπωρινή. βλέπω τον εαυτό μου σαν πεταμένη κούκλα,κι ακούω τις βρισιές των θαμώνων του ιντερνετάδικου, μα το βαρέθηκα αυτό το μέρος δεν θέλω να το περπατήσω άλλο. ίσως να μ άρεσε να πάω μια βόλτα στον λόφο, να περάσω κι απο το νεκροταφείο, μα ίσως δεν πάω απο δειλιά, τι θα πει ο κόσμος, γιατί να πας σε ένα νεκροταφείο αν δεν έχεις κάποιον νεκρό εκεί και γελάω, και ξεχνάω τον φόβο μου, γιατί το βρεγμένο χώμα θα το μυρίσουμε στο βουνό, δοκιμάζοντας σφεντόνες, γιατί θα γίνουμε μούσκεμα τελειώνοντας το τσιγάρο και την μπύρα μας, γιατί συνηθίσαμε τις εναλλαγές, κι έχει κι αυτό μια συναισθηματική συνέπεια, μια μη κανονική δόση τρυφερότητας. πέφτω για ύπνο και χαζεύω τις νυχτοπεταλούδες να κουτουλάν στην σίτα. θέλω πριν το κλείσιμο της νύχτας, και της μικρής ζωής τους να τις πασπατέψω παίρνοντας την σκόνη απο τα φτερά τους, να την περάσω στα βλέφαρα μου. να πάω στην δουλειά (δουλειά κι αυτή) μακιγιαρισμένη και με ένα ύφος, τι κοιτάτε, δεν τρέχει τίποτααααα