Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

άπειρες απιθανότητες

και βρέθηκα που λες, εγώ που ήθελα απλά να ονειροβατώ και να γράφω, να θέλω ένα σωρό, να έχω χίλια κι άλλα τόσα κριτήρια, να με βαραίνουν ή να με φυσάν στο σβέρκο. να τα κρατάω ανάμεσα απο τα πόδια μου σαν παιδί τιμωρημένο, να τα αφήνω έπειτα σαν αυτή που ξέρει πως δεν της έμενε τόπος, πως θα τριγυρνά εξόριστη απο τα χρόνια τα παιδικά,τις μελανιές, τις γρατσουνιές, να φυσήξει.. ..αεράκι που έρχεται σηκώνοντας, άμμο, στάχτη και μερικές σταγόνες απο την θάλασσα. δήθεν ελαφριά,ανέμελα λέω στον αέρα, είναι εύκολο (όπως μια φίλη μου είπε, αυτό που κάποτε αισθάνθηκα)να συνηθίσει ο άνθρωπος την γλύκα.. ξύπνα μου λέει, εσύ με ζήτησες, ξύπνα θα φύγω και δεν θα ξανάρθω. η ιστορία λέει πως την λέγαν αρκούδα, απο μια σειρά εκ γενετής σημάδια και απο τον ενστικτώδικό και βίαιο τρόπο που είχε να αμύνεται, χωρίς να καταλαβαίνει πάντα αν απέναντι της είχε εχθρό ή φίλο. λέει επίσης πως τον λέγαν λύκο, για λίγα σημάδια που άφησαν πάνω του, επιλογές, και κάποιες ατυχείς συγκυρίες, καθώς κι ο φόβος του για τις δικές του βίαιες άμυνες, που τον έσπρωχνε περιοδικά, εκτός αγέλης. αν πω πως βρέθηκαν λόγω ενός νότιου ανέμου, θα ναι απλούστευση, δεν υπακούει η κάβλα σε κανόνες φυσικούς και μόνο. κάθε φορά πάντως που αποχαιρετιούνται, παρά την άγρια μοναχική τους φύση, είναι παιδιά τιμωρημένα, με τα χέρια να σφίγγουν πίσω απο την πλάτη τους- ποτέ- πάντα- την άλλη φορά- ποιός ξέρει πότε, μα τα χέρια εκεί να σφίγγουν ένα, θα μπορούσαμε να μαστε τα ζώα του πάντα, ή του κάποτε, καλύτερα απο τους άνθρωπους του ποτέ. κατά τα άλλα αφήνω την πόλη και φέτος, νωρίς, με επιβεβλημένες "επιλογές", ελπίζοντας να προλάβω όλα τα χαμόγελα που θα κάνουν την υπομονή εφικτή, που θα κρατήσουν τους υπόγειους, πέρα απο τα επιβεβλημένα δεσμούς και πάλι μεταξύ μας (μεγάλο, πληθωρικό, αχόρταγο μας, όπως κι αυτά τα χαμόγελα)

Δεν υπάρχουν σχόλια: