Οκτώβρης στην Θεσσαλονίκη, περπατώντας προς το τσινάρι πήρα τηλέφωνο. Είμαι μακριά λέει, καμιά 10ρια χμ, βρέχει εδώ. Όπου να ΄ναι θα έρθει και σε εσένα. Έμεινα στο ωραιότατο παράθυρο του γιώργου να κοιτάζω, να περιμένω την βρροχή. Και τελικά έπεσε!
Ευτυχία...
Και σήμερα, ξεκίνησε μια βροχούλα, απο τα βόρεια. Έφτιαξε ένα μικρό αυλάκι απο λέξεις. Οι γάτες φώναζαν καυλωμένα κάτω απο κανά υπόστεγο μάλλον. Δεν είχα όρεξη να βγω να τις δω. Το έχουν παρακάνει. Τώρα σταμάτησε η βροχή, σταμάτησαν κι οι γάτες. Δεν έφτασε η βροχή, ούτε να με ταξιδέψει σε κανέναν, ούτε να ξεπλύνει την χολέρα.
Αντέχουμε όμως. "Right as rain".

το φεγγάρι

Κάποτε, όπως λέει η ιστορία, σε καιρούς περασμένους
τότε που έγιναν τόσα και τόσα,
πραγματικά ή φανταστικά κι άλλα αμφίβολα
κάποιος καταπιάστηκε με το γιγάντιο έργο

να καταγράψει σε ένα βιβλίο ολόκληρο το σύμπαν
και, με παράφορο ζήλο, αφοσιώθηκε
στο τεράστιο και περίπλοκο γραφτό του
ώσπου χάραζε και απάγγειλε και τον τελευταίο στίχο.

Ήταν έτοιμος να ευχαριστήσει την τύχη
όταν, σηκώνοντας τα μάτια, είδε στον αέρα
έναν αστραφτερό δίσκο και τότε, κεραυνοβολημένος
κατάλαβε πως είχε ξεχάσει το φεγγάρι.

Η ιστορία που διηγήθηκα αν και επινοημένη,
μπορεί να περιγράψει αρκετά καλά τη μοίρα
όλων εμάς που για επάγγελμα έχουμε διαλέξει
να μετατρέπουμε σε λέξεις τη ζωή μας.

Πάντοτε χάνεται το σπουδαιότερο...

Χόρχε Λούις Μπόρχες