διάρροια

Δεν μου αρέσει αυτό…

Οχ μωρέ κάνε ότι γουστάρεις.

Ή άει παράτα με;

Γιατί ρε μεθάς και μιλάς στον ύπνο σου;

Δεν ξέρω θα με φροντίσεις;

Θα με περιμάζεψεις;

Αλήτισσα!

Συγχύστηκα πολύ που σε άκουσα ήρεμο και σίγουρο. Και να σου πω την αλήθεια θα ήθελα πολύ να ήσουν λυπημένος. Άστους αυτούς αυτοί δεν γιορτάζουνε ποτέ.

Α και αυτοί είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά. Και δεν βγαίνει να μετράω αν θα το ξαναπάθω.

Βλέπεις άμα δεν δέχεσαι το « αποστάσεις » αναγκαστικά πάμε στο επόμενο βήμα που είναι χωριστά.

Δεν μου αρέσουν οι αγκαλιές γιατί ακουμπάω τα βυζιά μου, οπουδήποτε.

Πωπω κάτι ηθικοί.. το ρόδο και το αγκάθι που λέμε.

Κίτσος…τραμπούκος…να πας να βγάλεις το μουστάκι σου λένε. Ε ρε τραμπούκεεε.

Στο λέω πάλι, αυτά εδώ, γιατί εκεί μπορεί και να χαζοχαιρόμουν. Ή ξέρω εγώ να πήγαινα παρακάτω. Ή να ξίνιζα τα μούτρα μέχρι το πάτωμα. Κι ούτε το ξέρεις κι ούτε θα το δεις ποτέ.

Ήταν κακιά δεν γούσταρε να τον βλέπει.

Όταν δεν σου κάνω τα χατίρια νιώθω κάτι να με απειλεί. Και αυτήν την φορά λέω να μην το αφήσω. Ίσως η « απειλή » να είναι ο δικός μου τσαμπουκάς, και πάλι όμως δεν μπορώ να το παίζω σκυλί που γαβγίζει για να το προσέξουν. Για να μην είμαι κακιά, ούτε θα σε ευνουχίσω ούτε θα σε ζωγραφίσω σαν δασκάλα, απλά δεν θα σου σηκωθεί. Αλλά έχω διαχυθεί και δεν θα γίνω πρόστυχη.

Κακιά είσαι.

Αυτό όχι!

Η Νίκο ζει και δεν θα ζει πια εκεί, γιατί βαρέθηκε να πίνει μπύρες παντού.

Ναι, γιουβέτσι. Να ναι καλά ο γείτονας.

Ούτε κρίμα;

Δεν είσαι μυρμήγκι, μοιάζεις ώρες- ώρες να έχεις κεραία.

Κι αφού θα αλλάξεις κινητό, ούτε στην θεσσαλονίκη θα σε βρίσκουνε, ούτε στην αθήνα, ούτε στο βερολίνο, ούτε ξέρω εγώ κάτω από την γη;

Απαίσιος….

Θα γράψω τώρα και για το μουνί μου;

Αμέ….

Γιατί αυτός, ποιος είναι αυτός, ποιος είναι ο τάδε, γιατί αναφέρεις σταθερά ένα όνομα, κάβλα μου, και πως εννοείται στους κύκλους σου η παντόφλα;

Αφέντρα.

Πάει το σπιτάκι..

Το δικό μου, μετακομίζω.

Ξαφάνα. Ναούμ.

Σατράπισσα καλύτερα, αφού δεν είμαι παρελθοντολάγνα αλλά στο παρελθόν ζητάμε πάντα τις πιο όμορφες λέξεις.

Δεν χτυπάει το τηλέφωνο. Κεραίες; Είναι τέσσερις; Δεν πλήρωσες το τηλέφωνο. Οι άνθρωποι εδώ γκρινιάζουν χωρίς να γκρινιάζουν.

Μερικοί τόνοι ακόμη και φύγαμε. Κάπως έτσι είναι η δουλειά μου. Κι αφού δεν πιάνω να γράψω όλο και κάποιος θα γκρινιάζει.

Καμ ας ε φρεντ.

Σε ανακουφίζει που θέλω να την κοπανήσω. Με ανακουφίζει που θέλω να την κοπανήσω. Είχα πιει και μπύρες και βγήκε σαν κατούρημα. Για να το εξηγήσω αλλιώς. Δεν μου αρέσει αυτό. Δεύτερη. Ξέρω εγώ ίσως να ωφελεί στο διάβασμα. Πωπώ μου άρεσε πολύ όταν δεν είχα διάβασμα. Κάποιες άλλες όταν κατάφερνα να διαβάσω. ΜΟΝΗ ΜΟΥ!!

Αυτό δεν πρέπει να το πω στον αλέξη. Όχι ρε δεν είναι το παιδί μου. Έκανε τόση φασαρία εκείνο το βράδυ που οι γείτονες έπαψαν να φωνάζουν.

Ο αλέξης πάντως τον είχε λουστεί τον χιπ χοπ εαυτό. Αλλά σε κατάσταση ασυνεννοησίας, καθότι ροκάδες οι οποίοι δεν μιλούσαν ποτέ εύστοχα. Από την άλλη κι ο άλλος πριγκηπόπουλο. Ήταν ωραία, να προσέχεις το η, τον χρόνο.

Ηρέμησε μιλάει μόνη της.

Όταν η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά δεν πεθαίνουμε. Κι ύστερα από τον θάνατο μου έρχεται η λέξη Ορέστης.. χωρίς κανείς να θέλει να σκοτώσει την μανούλα του.

Και κάποιος βαρύς μάγκας. Μπα δεν πίνω είμαι δυσανεκτική.

Φίλησα ένα κορίτσι προχτές και σήμερα θέλω να της χώσω ένα χαστούκι. Αυτή λέει όχι.

Μάλλον έγινε κι αυτός χριστιανός αφού με πήρε στα καντήλια.

Δεν γίνεται να οπισθοχωρώ συνέχεια.

Είναι ήδη αδιέξοδο. Και πρέπει πάλι να εξηγήσω τα πράγματα που δεν μπορώ να δω. Ειδικά σήμερα εκνευρίζομαι πολύ να σε σκέφτομαι χαμογελαστό. Γιατί ήταν άσχημη μέρα. Το τίμημα για μια όμορφη νύχτα. Γιατί το απόλαυσα χτες που σε έπιασαν οι ανασφάλειες.

Ανήκει και αυτό στα όρια που αναγκαστικά μπαίνουν, στις δικές μου σχέσεις τουλάχιστον. Όταν αρχίζει αυτή η ιστορία θέλω πολύ να φύγω. Και πως ξεκίνησε θα μου πεις; Λοιπόν δηλώνεις ευαίσθητος και μπαίνω κι εγώ στο τριπάκι να μην σε ταράζω. Να μην νευριάζω με την στοργή, να μην με πειράζει η ρουτίνα, μέσα στο πρόγραμμα είναι όλα, κι ένα πούστη να ρωτήσεις στον δρόμο το ίδιο θα σου πει. Και να μην ξεσπάς πάνω σου.

Δεν είναι πολλά, απλά δεν βγαίνω. Να συναναστρέφομαι πρώτα συναισθηματικά κι ύστερα κοινωνικά. Και νιώθω σήμερα πολύ κουρασμένη και από τα δύο.

Αη ντου μπούγκι.

Δεν είμαι η αδερφή της.

Αδέσποτη.

Κάθομαι και τις τρώω.

Άστο αυτό. αλήθεια. Μην λες ψέματα.

Μάλλον το κάνω μόνη μου.

Διαβούλευση.

Χώρισα…

Ποποπο.

Τα περνάω 8 φορές καλύτερα.

Άντε πήγαινε, στα αρχίδια μου.

Τι είπε λέει ο Λεωνίδας στις θερμοπύλες;

Κάθε περς και καλύτερος.

Κι αυτός δεν μίλησε.

Αλλά μου έκανε πάντα εντύπωση.

Μπακαλίτσα.

Πάρτο αβγό και κούρεφτο ή πάρε το αλλιώς.

Να το πετάξω κάτω και να το σπάσω, να μην απομακρυνθώ. Όχι αυτό μόνο, όταν μυρίζει.

Γιατί είπαμε ότι δεν έχουν υψοφοβία; Γιατί αν πέσουνε θα πέσουνε με τα μούτρα.

Είμαι ένας ευγενικός άνθρωπος.

Τι καλό κορίτσι που είμαι.

Εεεγώ σε ευχαριστώ.

Ποιος είσαι ρε μαλάκα ο σπάηντερμαν;

Βολτίτσα; Ναι…

Συγγνώμη εεε;

Σασσπίσιους μάηντ.

Να ναι καλά αυτό το παλληκάρι που κατάλαβε πολλά πράγματα για εμένα. Με γαλούχησε.

Άστα άη, πικρόχολη…

Ιδρώτας από ρακόμελο.

Κακές συγκυρίες.

Τα ντουμάνια.

Το πρήξιμο.

Δεν θέλω να ακούσω αυτό το κομμάτι τώρα. Αα ναι θέλω να με αγαπάνε.

Ήταν ορφανή, ο πατέρας της ζούσε αλλά δεν της έδινε λεφτά. Τα έπαιρνε και μετά της έπαιρνε κι άλλα.

Είχε κλειδιά από το σπίτι της. Να γιατί απειλείσαι, γι αυτό.

Κονσουέλα. Αμαζόνα πραγματική .

Μα το φαρμάκι που στάζει η μύτη σου. Εχθρός δεν βρέθηκε ούτε τώρα.

Στο διπλανό διαμέρισμα η εύθραυστη θεούσα έφευγε χωρίς να αφήσει σημείωμα.

Δεν αγαπάω κανένα. Ούτε στο χωριό μου. Είμαι κι ίσως να νιώθω σαν γριούλα.

Αλλά όχι σαν μόνη και απροστάτευτη. Έγραψε στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα. Κι αυτό το θεούσα θα ήθελα να το κάνετε θεοσεβούμενη, συνέχισε και πήρε την εικόνα του σκωληκο-φαγωμένου αρχιεπίσκοπου στην αγκαλιά της.

Το φρόνιμη/ος δεν σημαίνει καλός/ή.

Χρόνια πολλά, φετιχισμένα. Κι έφυγε κι οι γείτονες δεν θα μάθουμε ποτέ που πήγε.

Freaky golem…

Γέλια!!!!

Χιιιιιιιιιιιιιιιι… όλο γελάει…. Και τσαμπουκαλεμένα κιόλας.

Ράψτο εσύ. Έτσι θέλω. Μου αρέσει. Καλά κάνω.

Πάμε για χορό;

Στο πανεπιστήμιο θα πάμε να χορέψουμε.

Δεν ξέρω ποιος μου λείπει. Να πω ότι θα πάω στην Κωνσταντινούπολη;

Πάμε μια Κωνσταντινούπολη.

Νταξ, Stanbul.

Με "γκαβλαντάει".

Απαίσια λέξη. Απέτρεψε κάτι καλοπροαίρετο.

Αλλά αφού σε ήθελα δεν γαμιέται;

Λίγα χρόνια μετά, θα στα πω, το υπόσχομαι, απλά να μη στα πω τώρα θα μπουρδουκλωθείς.

Μετά ούτε γράφω, ούτε δουλεύω, ούτε βαθμούς παίρνω, ούτε τηλέφωνο παίρνω.

Δεν συννενοούμαστε; Κουφάλογα;

Πάνε να βρεις τον μπαρμπέρη σου.

Αχ και να ξέρες. Όπως μου χαϊδεύει το μουστάκι.

Να προσέχεις.

Μωρέ τι μας λες;

Το μπαγλαμαδάκι…

Έτς. Μαλαματίνα. Και μπάογκ.

Και δεν είναι ούτε αυτό.

Αυτό είναι μια χαρούμενη σκέψη.

Εεε αφού είπαμε λέμε και ξελέμε;

Λεφτααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααά.

Αφού έχεις…

Κουρτίνες ηλίθια. Μην του μιλάς. Κοιμάται;

Πω ρε τρόμαξα.

Κι εγώ.

Φουουουουουουού….

Κουσουράκι;

Το χεράκι;

Το κρίμα;

Σώπα καημένη μου.

Φάε τη λύσσα σου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Να την κάνεις γαργάρα και την φτύνω στα μούτρα μου.

Αμάν…

Σε βλέπω. Πολύ ενοχή. Μια φορά δεν είναι πάντα.

Τινάζει τα χαλιά της.

Δεν την έπιανε ο ύπνος γιατί είχε χοντρύνει κι ήταν αξύριστη. Όχι εκεί ήταν μια ευγενική κυρία.

Γενναία απόφαση. Πραγματικής ηγουμένης.

Κι όλα αυτά θα τα γράψεις;

Ποπό είναι εμβατήριο.

Κατιούσα; Μπα δεν προλαβαίνω.

Ο κόσμος σήμερα είναι ήσυχος. Βλέπει αυτόν τον τύπο στην τιβί. Δεν θα του λείψω σήμερα. Φωνή στο τέρμα. Νομίζουν πως κοροϊδεύουν. Και είναι ήρεμοι.

Και με ξεχνάνε.

Χρόνια πολλά. Να φύγω τώρα;

Αυτή ήθελε να πάει σε μια συναυλία. Ο λόγος που της άρεσαν οι συναυλίες ήταν ότι σε αυτές μπορούσε πολύ απλά να μην μιλάει. Η σιωπή μπορεί να γίνει πολλές φορές μονότονη, νευρική κίνηση. Σε ειδικές περιπτώσεις χορός. Αυτές τις μέρες προτιμώ τον χορό απο τον έρωτα, κι ας καταλήγουν συχνά πυκνά, και τα δύο, σε μία μόνο σταγόνα ευχαρίστησης.
Βουτιά με κλειστά μάτια, μια μεγάλη αναπνοή έπειτα.
Αλλά το ζήτημα της επιλογής δεν είναι αυτό. Είτε πήγαινε στην συναυλία, είτε στην μάζωξη για τα γενέθλια,θα μπορούσε είτε να χορέψει, είτε να ερωτευτεί ή και τα δύο. Και το πιο πιθανό ήταν ότι δεν θα έκανε τίποτε απο τα δύο, σε καμία περίπτωση.
Παλιό- διαύγεια, χαζή συγκρότηση. Σπαταλάω για χάρη τους και πάντα βγαίνω λίγη. Η μάλλον ας χρησιμοποιησώ μια πιο τζογαδόρικη έκφραση, καίω τα χαρτιά μου, όχι κατ' ανάγκη τα καλύτερα, τυχαία διαλεγμένα.
Λοιπόν ας υποθέσουμε, ότι είχε βρεθεί στην κλασσική αυτή φάση, την χιλιοειπωμένη, όπου το αγγελάκι και το διαβολάκι συνομιλούσαν. Θα γελούσε τότε και δεν θα έδινε σε αυτό το βράδυ τόση αξία.
Θα μπορούσε επίσης να πει πως κάποιος άλλος κι όχι η ίδια της ζητούσε να πάει στα γαμό γενέθλια. Και παρά την εύκολη κατάρριψη των επιχειρημάτων της " γιατί να μην πάω σε αυτά τα γενέθλια" δεν θα μέτραγε.
Την τελευταία στιγμή μου λες πως θα γίνει, έχω καιρό να πάω σε μια συναυλία, παρότι " δεν παίζει καμιά μαλακία" δεν θέλω να βρεθώ με οοοοοοολον τον κύκλο σου.
Οι ανασφάλειες έχουν χτυπήσει κόκκινο και δεν βρίσκω ούτε έναν καλό λόγο για να τις καταπιέσω. Και γαμώτο έχω πρόβλημα, με τα αυτονόητα, τις σιωπηλές συμβάσεις, την "εμπιστοσύνη".
Και μόλις χτες έφτασα στο σημείο, να τον έχω πάλι ανάγκη. Όχι για να κοιμηθούμε μαζί, ή για καμία σιγουριά που θα περιλαμβάνει κοινωνικές συναθροίσεις.
Αν περνούσε, όπως μου φάνηκε, και πρέπει να το κοιτάξω αυτό dc, και με χτύπαγε στην πλάτη θα ήταν σαν αυτόματα να μου έλεγε, ότι όλοι-ες όσοι με ενδιαφέρουν, έχουν συμφωνήσει πως η σεξουαλική πίστη είναι απάτη. Και πως μένει μόνο να πειστώ κι εγώ για αυτό.
Αν πάλι είχα καρούλια....
Οπότε αποφάσισε να - ποιός Θανάσης μωρή- πάρει τα πόδια της και να πάει προς τα γενέθλια. Όταν ανοίξουν την πόρτα θα πει χρόνια πολλά. Εγώ θα πάρω το ύφος μου που πολύ με κολακεύει, αυτό που άνετα εντάσσεται στο φάσμα του αυτισμού, και θα πω, να σου πω, θα φύγουμε τώρα;;

κατσίκι γουεη ντιούρινγκ δε ντέη

είπε κ ελάλησε..
το ότι ζεις σε έναν άδικο κόσμο δεν σε κάνει αυτόματα θυματέλι, τουλάχιστον όχι, αν εσύ δεν συναινέσεις.

ρε μπας κι είσαι;

πως νιώθεις που τα όνειρα που έκανες μόλις 10 χρόνια πριν τα έχουν αντικαταστήσει όνειρα που ταιριάζουν σε έναν 20 χρόνια μετά εαυτό σου;
επίσης πως σου φαίνεται που είσαι τελείως άχρηστη/ος, κι όχι μόνο κανεις μια δουλειά στην οποία είσαι άπειρη/ος, αλλά και ποτέ δεν θα μάθεις;
αλλά επιπλέον όταν με συναντάς θα με χλευάσεις που δεν έβαλα την μαμά ή τον μπαμπά να μου την εξασφαλίσει;
πως σου φαίνονται αυτές οι εικόνες, που αντικαθιστούν τις άλλοτε φαντασιώσεις σου, που πλέον δεν σε δείχνουν να ευχαριστιέσαι, απλά σε δείχνουν όμορφη, ή δυνατό ή ξέρω εγώ τι σε έχει θάψει, απο τα νύχια μέχρι το κεφάλι και εξακολουθείς να λατρεύεις;
κι ακόμη πως σου φαίνεται που δε θα πεις ποτέ " αυτό με ξενίζει στην συμπεριφορά σου" αλλά θα με στολίσεις με επίθετα που ξερεις τι σημαίνουν στον κόσμο τους, που χεσμένη/ος επιλέγεις για δικό σου;
καλά θα μου πεις δεν μου λες κάτι για εσένα;
μπα, όχι απόψε, απόψε αναρωτιέμαι πως σου φαίνονται εσένα όλα αυτά....
αν σου φαίνονται φυσικά... αν βλέπεις ποτέ.

γλυκιά μου...

αηρον κεητζ

Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε…

Δεν έγινε και τίποτε. Απλά χρειαζόμουν κάτι δυναμωτικό. Να με ξυπνήσει λίγο…

Θυμάσαι πως χορεύαμε κάτω από τον ήλιο; Έμεινε κανένα σημάδι από τότε; Καμιά ουλή κατοικημένη με νεράκι ή κανένα έγκαυμα να ζωγραφίζει πάνω στο δέρμα μας;

Ξέρω είναι ελεεινή ατάκα να λες σε αυτό που έχεις διώξει αν θυμάται. Σαν να βγάζεις με φωνές κάτι από τον ύπνο του.

Την ξύπνησα χωρίς να κάνω θόρυβο με βήματα, φωνές, ή σκέψεις ή ξέρω εγώ με την σύγχυση μου. Είχε ρίξει τα μαλλιά στο πλάι. Με μια άσπρη μπλούζα. Ζωγραφισμένη με κεράσι. Ένας ήλιος στο ένα στήθος και ένα φεγγάρι στο άλλο.

Κι αντί για τις φωνές μου, ο θόρυβος του κόσμου, ένα πληροφοριακό κομφούζιο, στο μέσα δάσος της ένα κοπάδι έντομα να ζουζουνίζει μέσα στο αυτί.

Τι λέω όταν δεν αντέχω; Πως είναι όλοι τους σκουπίδια…

Βιβλίο για τις διακοπές, καπέλο για τις διακοπές, παρέα για τις διακοπές. Πέρασα τους φίλους και τις φίλες από έλεγχο να δω σε ποιόν θα περίσσευε ανεμελιά για να μου δώσει λίγη. Δεν είχε κανείς και γύρισα στους εχθρούς. Κρυφάκουγα τις φωνές από τσακωμούς που επιδέξια αποφύγανε, βρισιές. Άφησα τον δρόμο, πάω από τα στενά.

Θυμάμαι μια κουβέντα από την ταράτσα της χειμερινής μου κατοικίας (γιατί το καλοκαίρι δεν αντέχεται κανένα σπίτι).

Αυτόν που έλεγε πως άλλαξε ζωή γιατί αν συνέχιζε έτσι θα πέθαινε.. κι εγώ το είπα αυτό κάποτε και κάποια άλλη κι ίσως και άνθρωποι που τελικά πέθαναν ή αρρώστησαν.

Κι αν είναι μαύρες σκέψεις, είναι αυτές που με πήγαν φέτος διακοπές, που δεν θα αφήσουν τα διλήμματα να με ρουφήξουν που θα με πείσουν να φτιάξω αυτό το ανθρωπάκι στο κλουβί.. Η πόρτα θα είναι κλειστή. Να μπουν στην ιστορία κι άλλοι άνθρωποι, απέξω, να προσπαθούν να ανοίξουν.

Μεταλλικό κλουβί και όχι γυάλινο. Με τα λουλούδια από το κεφάλι του να περνάν έξω από τα κάγκελα. Ξέρεις τώρα κάποιος-α απέξω κόβει ένα λουλούδι και το κάνει κλειδί..