Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

αηρον κεητζ

Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε…

Δεν έγινε και τίποτε. Απλά χρειαζόμουν κάτι δυναμωτικό. Να με ξυπνήσει λίγο…

Θυμάσαι πως χορεύαμε κάτω από τον ήλιο; Έμεινε κανένα σημάδι από τότε; Καμιά ουλή κατοικημένη με νεράκι ή κανένα έγκαυμα να ζωγραφίζει πάνω στο δέρμα μας;

Ξέρω είναι ελεεινή ατάκα να λες σε αυτό που έχεις διώξει αν θυμάται. Σαν να βγάζεις με φωνές κάτι από τον ύπνο του.

Την ξύπνησα χωρίς να κάνω θόρυβο με βήματα, φωνές, ή σκέψεις ή ξέρω εγώ με την σύγχυση μου. Είχε ρίξει τα μαλλιά στο πλάι. Με μια άσπρη μπλούζα. Ζωγραφισμένη με κεράσι. Ένας ήλιος στο ένα στήθος και ένα φεγγάρι στο άλλο.

Κι αντί για τις φωνές μου, ο θόρυβος του κόσμου, ένα πληροφοριακό κομφούζιο, στο μέσα δάσος της ένα κοπάδι έντομα να ζουζουνίζει μέσα στο αυτί.

Τι λέω όταν δεν αντέχω; Πως είναι όλοι τους σκουπίδια…

Βιβλίο για τις διακοπές, καπέλο για τις διακοπές, παρέα για τις διακοπές. Πέρασα τους φίλους και τις φίλες από έλεγχο να δω σε ποιόν θα περίσσευε ανεμελιά για να μου δώσει λίγη. Δεν είχε κανείς και γύρισα στους εχθρούς. Κρυφάκουγα τις φωνές από τσακωμούς που επιδέξια αποφύγανε, βρισιές. Άφησα τον δρόμο, πάω από τα στενά.

Θυμάμαι μια κουβέντα από την ταράτσα της χειμερινής μου κατοικίας (γιατί το καλοκαίρι δεν αντέχεται κανένα σπίτι).

Αυτόν που έλεγε πως άλλαξε ζωή γιατί αν συνέχιζε έτσι θα πέθαινε.. κι εγώ το είπα αυτό κάποτε και κάποια άλλη κι ίσως και άνθρωποι που τελικά πέθαναν ή αρρώστησαν.

Κι αν είναι μαύρες σκέψεις, είναι αυτές που με πήγαν φέτος διακοπές, που δεν θα αφήσουν τα διλήμματα να με ρουφήξουν που θα με πείσουν να φτιάξω αυτό το ανθρωπάκι στο κλουβί.. Η πόρτα θα είναι κλειστή. Να μπουν στην ιστορία κι άλλοι άνθρωποι, απέξω, να προσπαθούν να ανοίξουν.

Μεταλλικό κλουβί και όχι γυάλινο. Με τα λουλούδια από το κεφάλι του να περνάν έξω από τα κάγκελα. Ξέρεις τώρα κάποιος-α απέξω κόβει ένα λουλούδι και το κάνει κλειδί..

Δεν υπάρχουν σχόλια: