Στον ροδακινί τοίχο, κρέμασα το εξώφυλλο ενός cd, δώρο απο κάποια ξεχασμένα γενέθλια στο μανιφέστο. Έχω -λέει- καιρό να αφήσω το πνεύμα ελεύθερο για κοινωνικές συλλήψεις. Σε πεθύμησα. Μοναξιά στην πόλη, χαμόγελα και αγκαλιές, μυρωδιά απο κολώνια, ανακατεμένη με αλκοόλ και ιδρώτα, μ αγαπάει, κι εγώ το ξέρει. Έχω λοιπόν καιρό, το μεταφράζω έχω χρόνο, εύρος κοινωνικής απεύθυνσης λέω με μια επιτηδευμένη γκριμάτσα και γελάμε, αποχαυνωμένοι απο τη ζέστη, καημενούληδες.Κι όμως άσχετα με τον κυνισμό χαίρομαι για τις διεργασίες που δεν μπορούσα να καταλάβω μέσα στον πανικό και το τρέξιμο, και τις διαφωνίες, χαίρομαι που βρέθηκα με κάποιον έξω από εκείνη την εκκλησία και μιλήσαμε τόσα απογεύματα, έναν χρόνο πριν, κι έπρεπε να περάσει όλος αυτός ο καιρός για να καταλάβω ότι καταλαβαινόμαστε. Παλιμπαιδίζω τούτες τις μέρες ήμουν βλέπεις για καιρό, "δανεισμένη μαμά". Κάπως έτσι σκαρφάλωσα στην πλάτη του κουμπάκια με τα γυαλιά, κάπως έτσι μου ήρθαν πολλές αναμνήσεις μαζεμένες. Τα πάρτυ ανάμεσα απο τα ελληνάδικα, και τις ταβέρνες,τις αισθήσεις μου λαίμαργες τη φωνή μου να τρέμει. Την τρεχάλα μου με τις σαγιονάρες στην κατηφόρα- να φύγει το άγχος-να χαθούν οι σκέψεις. Την συναυλία των chumbawamba, που λέω χρόνια τώρα να μην είχα σώσει να πάω, και ξέρω πάντα πως πάλι θα πήγαινα, χίλιες φορές,μόνο που τώρα θα σε βουτούσα απο τα μαλλιά επιτόπου. Το κοζάρισμα με τα αγόρια στην πλατεία, τις αδέξιες προσεγγίσεις στις αφίσες και τα έντυπα. Όλα τα αδιέξοδα βουτηγμένα στο bourbon στο μανιφέστο, 24 χρόνων. το πρωινό στους κήπους του πασά, το "στίγμα", οι μανίες. Είμαι μεγάλη πια και δεν είμαι φρικιό και εξηγώ και πιστεύω πάλι απο την αρχή, ακόμη και σε αυτόν τον κόσμο αραδιασμένο σε ξαπλώστρες,απηυδυσμένο και νωθρό, με κάθε λογής παιδιά, με όλα τα χρώματα τα βερνίκια, με τις τακτοποιημένες νευρώσεις, τις διακριτικές παρατηρήσεις Είδαμε καιτα 4 shrek με τα μωρά και τους εκμυστηρεύτηκα ότι ο μαγικός αυλός ήταν το αγαπημένο μου παραμύθι, και πανηγύρισα από μέσα μου όταν ανακάλεσε την εικόνα του αυλιτή σε ανύποπτο χρόνο, και απάντησε στην παρατήρηση με ένα "επιτρέπεται να έχουμε φαντασία έτσι;". χαχαχαχα Τι έλεγα ήμουν στο τσακ να πάρω τηλέφωνο, γιατί ακόμη λαχταρώ το πρώτο σου βλέμμα, και την φωνή σου, μα ύστερα σκέφτηκα ότι μπορεί να μην το σηκώσεις. Και το ότι είσαι μπουνταλάς, κι ότι αν δεν φορούσες πάντα αυτά τα γυαλιά θα το χα προσέξει αυτό απο την πρώτη στιγμή στο βλέμμα σου. Κι ύστερα σκέφτομαι την γκριμάτσα κάποιου, το πως κρεμάει το στόμα όταν φοβάται ότι θα κάνω μαλακία, κι ένιωσα λίγο συνεπής, στο παρόν μου, ένιωσα πως δεν χωράει πια η εικόνα σου στην μνήμη μου, τουλάχιστον όχι τόσο επίμονη. Γιατί πάντα το παθαίνω αυτό όταν σε σκέφτομαι, νιώθω ερωτευμένη, μα η βελόνα της πυξίδας μου περνά από πολλά πρόσωπα, και δεν μπορώ να ησυχάσω, ή να συγκεντρωθώ σε κάτι και κάνω ότι μου κατέβει και πονάω τον άλλο όπως εσύ εμένα και...φεύγω Νιώθω όπως σε εκείνο το όνειρο όπου είπα διψάω και τους κοίταζα όλους εκτός απο εκείνον κι αυτός μου έγνεψε εγώ και ξύπνησα λέγοντας μέσα μου "ότι κι αν γίνει", και...έφυγα. Μοιάζει να αργεί αυτό το φθινόπωρο να έρθει, ή χρειάζομαι χρόνο να επανέλθω, ή δεν είδα όλα τα πρόσωπα που αγαπάω ακόμα, ή πρέπει να περάσει μια κυριακή,για να νιώσω μέρος της πόλης φάντασμα. Με ελληνικό στο καφενείο, με λαϊκά στην κουζίνα, με παρέα σε κάποιο σπίτι, με εκδρομή. Κάτι να φύγει η μοναξιά, να έρθουν τα πράγματα στις διαστάσεις τους, να μπορέσω να το εξομολογηθώ, φοβάμαι, μα δεν γίνεται πια να κάνουμε αλλιώς..