ποιός και τι αποκεφάλισε τον μικρό πρίγκηπα

Ένα παιχνίδι αποκεφαλισμένο
Θα ξαναζήσουμε;
Σε αφορμάριστα χέρια να ψάχνουν το “come as you are „ σε τάστα και σε σώματα.
Με το πλαίσιο έλξης και αποστροφής, ένα σπίτι δίπλα στις γραμμές του τρένου.
Σε οικονομικές αγορές, σε κομμένες ώσεις, σε ξανακερδισμένες έξεις, σε αναβολές σε πελώριες παύσεις, σε οικονομικές διακοπές.
Θα ξαναζήσουμε;
Σε δανεικά, σε μεροκάματα κομμένα σε μισάωρα, σε καθυστερήσεις μικρές, στην χαμογελαστή διακοπή τους,
Σε υποχρεώσεις.

Η επιστήμη κάνει θαύματα, με λίγη κόλλα θα είναι ακριβώς όπως το ήξερα
Θα ξαναπαίξουμε;
Στον ήχο του κουρδίσματος πριν απο τις συναυλίες
Με ομαδικά παιχνίδια,
Χωρίς νίκη ή ήττα
Με πασιέντζες, με αρνητική βαθμολογία
Με ταινίες που ξυπνάν εφιάλτες, με τις ζωές των άλλων, με καλησπέρες στης εβδομάδας τα παράθυρα
Με βίαιους αποχωρισμούς, με κηνυγητά, με αυτά που αλλιώς τα λένε τραύματα, πληγές γεμάτες πύον, το σύμπτωμα της ίασης.
Με εξόδους αποφασιστικές ή ξένοιαστες,
Με μεθυσμένα λόγια, με απώλειες, με πρόσημο αρνητικό.
Με διανύσματα, πάνω σε κουτσές αποστάσεις, με συνέχεια
Με σώματα που αρνούνται να γιατρευτούν, κι άλλα που αρνούνται να αρρωστήσουν
Με σχολιασμό σε κάθε μικρή τους υπέρβαση

Άλλωστε απο παλιά είχε αφήσει, να τον πάει αλλού ένα δηλητηριώδες φίδι. Αυτό δεν είναι πραγματικότητα, δεν έχει κρέας, κόκκαλα και αίμα, είναι ένα παιδικό ενθύμιο

Θα ξαναγελάσουμε;
Στα πράγματα που κάνουν την καρδιά να χτυπά, και στα άλλα που γεμίζουν τα μάτια με δάκρυα
Στα ψυχοδιαλυτικά τρόλεϋ, στις ψυχοδιαλυτικές κραιπάλες, στην κόλα που εκρίνουν οι αγκαλιές, στο σάλιο των κακόπροαίρετων λόγων, σε αναμνήσεις που γκρεμίζουν νεύματα προληπτικά και ξυπνάνε κινήσεις προκλητικές
Στη σιχασιά

Στέκομαι εδώ, κι ο χρόνος τρελαίνει την πυξίδα μου, αδιαφορώ για την κατεύθυνση του ανέμου, θα ισοροπήσω πάλι, σε μια νοητή γραμμή
Κάθε ιστορία είναι μια ακόμη μοναξιά
Και κάθε μοναξιά να διαλύεται, σαν βρίσκω αυτό το κάτι που με μισεί.
Συμβαίνει και ποιός ξέρει τι σημαίνει.

Θα ξαναζήσουμε, σαν ζωγράφοι, σπάζοντας ακριβά μπουκαλάκια, για να στάξουν στην πλήξη όλα τα χρώματα.
Και σαν ηθοποιοί, για να ξεκουράσουμε τις ταλαιπωρημένες μας καλές προθέσεις, τα αληθινά, τα γαμημένα συναισθήματα
Σαν μουσικοί να ξεχωρίσουμε τους ήχους που δεν είναι θόρυβος, μέσα στην κόλαση φωνές, που μόνο κόλαση δεν είναι

Θα ξαναπαίξουμε σε μέρες αποφασιστικές και όχι ξένοιαστες, σε νύχτες χορού, σε πανηγύρια, σε μέρη με ανοιχτό ορίζοντα, ή βουλιαγμένοι στην μπόχα της μητρόπολης.
Με κεφαλοκλειδώματα, σε άδειες παραλίες.

Θα ξαναγελάσουμε κάτω απο την μπόρα με δυό σβησμένα τσιγάρα, με γέλια τρυφερά, με όνειρα αχρημάτιστα, και ανεκπλήρωτα
Ζητώντας απο τα λόγια ακρίβεια, για να χορτάσουν την λύσσα μας.

Θα συνεχίσουμε, θα πούμε, πάμε και δεν πάμε, αφού το έχουμε ξανακάνει, τώρα ξέρουμε πως γίνεται.
Μια και άλλη μια, γι αυτόν, γι αυτήν, για όλα.
Για ποιόν μικρό πρίγκηπα, για μένα.
Με μάτια ορθάνοιχτα
Ζαλάδα/ διαύγεια, και πάλι πίσω
Μηδέν/ ένα, και πάλι πίσω

Διαδρομή εκεί που ακούμε μόνο τα βήμματα μας, με θλίψεις, φάρους, σε τρεμούλες που στάζουνε σκοτάδια, νοσταλγίες να πνίγονται.