Ένα αγόρι μου δείχνει πως δεν του αρέσει καθόλου να προσπαθεί να ξεκουβαριάσει την σκέψη του, μαζί με την δική μου, αλλά είναι πολύ κοντά, κι εγώ κοντά σε αυτό, στην μη κανονική εκείνη συνθήκη, που κινδυνεύουμε να τις φάμε.
Σαν ραμμένο στόμα, πονεμένο, μα μάτια γελαστά έτσι νιώθω τότε.
Ταλαιπωρούμαι με μόρια (πούτσες μπλε) που φουσκώνουν στο κεφάλι μου καταπιέζοντας τις σκέψεις μου, έλα κορίτσι μου, θυμάμαι τότε, κι ας μην ήμουν το κορίτσι του, λες και κρυφάκουγε τις αγωνίες μου.
Sick and destroyed but I will kiss again, έτσι νιώθω τότε.
Ακούω a million miles away, ένα βράδυ σαββάτου, clean and dry, ξέροντας πως όπως πάντα όλα θα συμβούν εκεί έξω, μην τα ρωτάς πως νιώθω τότε.
Τα κορίτσια κοιτάνε και αναρωτιούνται αν τρέμει η ψυχούλα μου, όταν προσπαθώ, να τοποθετηθώ.
Σαν γκριμάτσα αμήχανη και τρυφερή νιώθω τότε.
Διεσταλμένες κόρες και γέλια, και κόλλα το, και τέρμα με το ζεν. Και επιτέλους σαν σωστή κίνηση νιώθω τότε.
Παίρνω μια σταγόνα βροχής από μαύρα μαλλιά και παρατηρώ ένα πρόσωπο ευχαριστημένο, μισόκλειστα μάτια. Σαν να μπορούμε να παγώσουμε τον χρόνο νιώθω τότε. Σαν να βάζω σιγαστήρα στον δρόμο, σαν να διακτινίζω ασθενοφόρα, σαν να πατάω pause στις περαστικές για να αφοσιωθώ σε ένα παιχνίδισμα στα μάτια λες και τα κατοικούν ανοιξιάτικες μέρες.
Παλεύω το οχ της καλημέρας, με ένα αδηφάγο σ’ αγαπώ, με λόγια δανεικά από ένα ποίημα. Κάποιοι δεμένοι. Άλλος να με χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Άλλη να φωνάζει συνθήματα και κάποια να με πρήζει με την επιφύλαξη. Κάποια να με καλοκοιτάζει. Κάποιοι να ξεσπάνε με κλωτσιές. Ο αέρας να κοπανάει τα παραθυρόφυλλα. Εσύ μέσα να κοιτάς έλεγες ένα σημείωμα.. Χωρίς λόγια, τότε και με ανάσα ακανόνιστη και με βραδινή αρυθμία και γαμώτο.
Κι όταν ερωτεύομαι ξανά τα αδιέξοδα πιο πολύ από τους ανθρώπους, σαν να αποφεύγω όρκους νιώθω στα σκοτάδια του καλογερικού, σαν να κατοικώ εγώ στους ψυχαναγκασμούς, αντί αυτοί σε εμένα. Σκοτάδι, θάλασσα, τρελός αέρας, κι άταχτη φυγή, παιδιού, όταν του λένε μην το ξανακάνεις.
Σαν να περιμένω στο κρύο έναν φίλο και σύντροφο να έρθει, τον Αύγουστο στην Αμοργό, ξημερώματα, σαν να κρατάω μυστικά , σαν να τα έχουμε μοιραστεί ήδη, αυτό νιώθω κάθε φορά που φεύγω, αυτό και κάθε φορά που με προλαβαίνουνε, αυτό κάθε φορά που μένω να υπερασπιστώ. Ανάσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου