...

με έχει πιάσει μια πελλώρια νοσταλγία.
φταίει μια συνάντηση που συμφωνήθηκε (κι αυτές οι υποσχέσεις πάντα είχαν σαν αποτέλεσμα να μην με χωράει ο τόπος), φταιν οι πιέσεις της κομητείας, φταιν κι οι πιέσεις της κοσμητείας που απαιτεί την ανάλυση των δεδομένων σε αυστηρό ντεντλαην...
κάπως παλιά, στα μπαρ της αλλοτρίωσης, είτε επειδή δεν είχαμε λεφτά, είτε επειδή είχαμε ήδη αλκοόλ στην τσάντα, η γλυκύτατη χ, αποστόμωνε τις σερβιτόρες.
"Θα πιείτε κάτι;"
"δεν μπορώ, με πονάει το πόδι".
απάντηση που με καλύπτει σήμερα απο την κορφή μέχρι τα νύχια.
την δευτέρα μπήκα αυτογκόλ, κι απο τότε υπομένω τον ακούσιο εγκλεισμό μου. Δεν με χαλάει είναι η αλήθεια αυτό, δυο τρια πράγματα ζητούσαν όπως όπως μια τελεία, για να μπορέσουν να βγουν απο τα κουτιά τους.
στο κατ συνάντησα και κάμποσο κόσμο απο τα βραδινά εξάρχεια. κοιτώντας ένα κορίτσι με ανοιγμένο κεφάλι, θυμήθηκα τον γ. καμιά τριετία πίσω..οι πρώτες που θα πετάν πέτρες θα είναι τα κορίτσια με τα ροζ..
οι στιχομυθίες άπειρες στο κατ, οι περισσότερες αφορούσαν την πορεία.
πονούσα αρκετά για να ασχοληθώ με τις κοινωνικές τάσεις, αν και δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα με τα λόγια εκεί, νομίζω σπάνια έχει ο κόσμος ανοιχτά αυτιά σε αυτό που γίνεται στον δρόμο. τώρα θα μου πεις τι συσχετισμός είναι αυτός, ένα ανοιγμένο κεφάλι, για ένα ανοιχτό αυτί.
ενηγούεη δν ξέρω αν ήταν η ενέσιμη παρακεταμόλη, η ταλαιπωρία, το περιβάλλον, το αίμα, τριγύρω, ή όλα μαζί.
Ο Τζακ Σκέλιγκτον, πρόβαλλε για λίγο πίσω απο ένα κατσιασμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. μέρυ κρισμας απεύθυνε μια ευχή στον καθένα και την καθεμία. με πιάσαν τα γέλια.
οι θειάδες έχουν πολύ ισχυρή άμυνα απέναντι στις παραισθήσεις, άρχισαν να φωνάζουν για να τον αγνοήσουν, μια χαρρρά, μια χαρρρά.
Βεβαιώνοντας έτσι μια υπόθεση που καιρό έχω στο μυαλό μου. το "μια χαρρρά" είναι ένας ισχυρός στατιστικός δείκτης πως όλα πάνε κατά διαόλου (εγώ προτιμώ τον τζακ), κι η ρίτα χέηγουορθ δν θα έρθει μαζί μας..