ο τζώνυ, ο αλήτης η κορμάρα

..και τα παράπονα στην λίνα..
μαζί με μένα πήγε στον πάτο ένα ολόκληρο αρχείο με γράμματα, όλα μιλούσαν για τους άλλους. θυμάμαι τότε κάποια να μου λέει πως με χρειάζεται σφίγγοντας τα χέρια της, μπροστά απο την τρύπια καρδιά της, φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω της απάντησα κι έσβησα με ένα βουουουπ.
γιατί άφηνε καβάτζες να ρίχνουν τους καφέδες πάνω μου, γιατί ξεσκόνιζε μια φορά στο δίμηνο, γιατί επέμενε να μου καρφώνει μολυσμένα στικάκια, κι αυτά είναι μόνο η αρχή.
με αυτό το κατηγορώ ξύπνησε το πρωί η βάγια, κι αποφάσισε να πάει μια βόλτα προς τα πάνω μιας κι είχε κι εκεί απλήρωτους λογαριασμούς.
τα είχε ψιλοτσεπώσει οπότε μπήκε κουβαλώντας τον αλήτη στα χέρια της.
ωραίο σχήμα της είπε ο τεχνικός, αεροδυναμικό.
βλέποντας το όλο υπονοούμενα μπαφο-πιωμένο μάτι του, του είπε με στυλ "αλβανός, αλλά αξιοπρεπής", ενώνοντας τον αντίχειρα, τον παράμεσο και το μεσαίο και κάνοντας μια κίνηση απο το στήθος ως τον αφαλό.
και συνέχισε.. τον σκληρό σε μια θήκη για να ξεμπερδεύουμε.
όπερ και εγένετο..
έτσι είναι οι κομίστριες της είπε ο μηνάς, ξεροκέφαλες, αποφεύγοντας κάθε επανάληψη, χορεύοντας παρόλα αυτά στον ρυθμό της.
πέρασαν την νύχτα στην κάσα απο μια γκρεμισμένη πόρτα, χα, γέλασε με την όραση της, κάποτε παρακαλούσα να μου ανοίξεις, αυτό που σάλευε και κουνιόταν ήταν ένας ασβός, ένας σκατζόχοιρος, ή ένα ποντίκι,ίσως κάτι άλλο μα σίγουρα όχι σαράκι, οι τρεις τους παίξαν μια διασκευή απο το όνειρο θερινής νύχτας.
πόσο τσιγκούνα έγινες στα λόγια περήφανη τιτανία, κι εσύ ρε πουκ αδιόρθωτος,είπε με αλαζονεία ο όμπερον. η τιτανία δεν πίστευε στην μαγεία και με θράσσος του γύρισε, το πρόσωπο του ήταν τόσο όμορφο, που του έβαλα μια μάσκα γαϊδουριού για να μην σε ξεχάσω. κι έτσι δεν αγκαλιάστηκαν κι ενώ ο όμπερον έφευγε με ένα χαμόγελο φτιαχτό, η τιτανία σεργιανούσε παίζοντας με την σκιά της μέσα στην νύχτα..
κι αφού ότι ήταν να επικοινωνηθεί- επικοινωνήθηκε, η βάγια κι ο μηνάς, πήραν διαφορετικές κατευθύνσεις.
αν ακούσεις τα σπίτια και τους δρόμους, οι ερωτήσεις δεν θα είναι ατάκες, θα βρουν τις λέξεις κι αν όχι θα στις ζωγραφίσουν, γι αυτό ίσως κάποτε να είναι καλύτερα απο τους η.υ, τα αμάξια και τα ποδήλατα, είπε ο μηνάς. ναι, γι αυτό αγαπάω τα σπίτια και τους δρόμους, είπε η βάγια, γιατί δεν είναι ευέλικτα, γι αυτό και για τα φαντάσματα τους, γλυκοχαιρετήθηκαν πριν χωριστούν.