Κάτω από το παράθυρο μου, ξεκινάει ένα ποτάμι από λέξεις, κι όταν κάποια ξεκόβει, χτυπάει σε κάγκελα, σε πεζοδρόμια και σε κλειστά παντζούρια, να ταράξει λίγο των αυτοκινήτων και των σειρήνων την ηλίθια ησυχία.
Κάτω από της κουρούνας την πολυλογία, κρύβεται ένα πεζό και μετριοπαθές παραλήρημα, όλα αυτά που θάβει η πόλη, μαζεύονται κι ακούγονται στην πιο μονότονη επανάληψη, μια στερεοτυπία, γίνονται όλου του κόσμου τα παράπονα.
Σε κάθε κίνηση επιβολής, ξυπνάει ένα ειρωνικό συγγνώμη, κι ένα κοροϊδευτικό , θα αλλάξω.
Κάτω από κάθε χεσμένο, « σε έχω», ξεκινάει ένα ψυχό-αντάρτικο, και κρύβονται γυναίκες με την βλεφαρίδα κάγκελο, γυναίκες που αγαπούν τα δράματα.
Σε κάθε ερώτηση πότε ξεκίνησαν όλα, υπάρχει αφενός μια Κλεντόρα, κι ένας κρετίνος, αφετέρου, μια ιστορία που ξεκινάει με το…. « Κάποτε ήταν όλα ήσυχα κι ωραία. Μετά…». Κι αυτό από μόνο του είναι ενθαρρυντικό.
Κάθε αίσθημα που γίνεται συναίσθημα περνάει μέσα από έναν παρομορφωτικό καθρέφτη. Όπως η κάβλα κι ο έρωτας. Σε αυτήν την φράση χρειάζομαι τετράδιο, περιθώριο, γυαλιά κι ένα κόκκινο στυλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου