Weisse Steine

Λευκό το σεντόνι και μαξιλάρια ανάκατα, ένα κολάζ ημιτελές να με κοιτάει απορημένο, πεταμένη έξω εδώ και μέρες η κόκκινη φλοκάτη, να βγει μαζί με το χρώμα της όλο του χειμώνα το παράφορο, μια λίστα να παίζει όλο το βράδυ, τα γειά σου αναπάντητα στο msn,
χαμηλωμένα τα μάτια στον δρόμο, η αντιπαράθεση υγιής, όπως και το να αμφισβητείς τις δικές σου τις αγνές προθέσεις.
Μαλλιά κουβάρια τα σκεπάσματα, σκεπάσματα τα μαλλιά για τα χαμόγελα, ένα κασκόλ εσάρπα που με προστάτευε παλιά τις νύχτες χωρισμού, ένα όνειρο με δυο περαστικούς, ξέκλεψα κι εγώ χρόνο για να σου πω, να με φυγαδεύσεις πάλι, έτρεμα λέγοντας σου ψέμματα, φοβάμαι.
Παραλληλισμοί άδικοι ή δίκαιοι δεν έχει μεγάλη σημασία αυτό. Ένα ειλικρινές βρε δεν αντέχω, η διακοπή της μπατιριάς, το ανοιχτό μου αυτί στις αναπαραστάσεις του έξω κόσμου, τις προτιμώ, μιας και κουβαλάν μια αβεβαιότητα ηχηρή, σαν επιθανάτιο ρόγχο.
Οι κυνικές μου σκέψεις, γεμάτες ερωτηματικά κι αποφάσεις για αλλαγές.
Γίνε αυτό που θέλεις να είσαι, δεν είναι μικρό αυτό, μικρό μου...
Η ντεμπιντάν, οι σκουπιδοφάγοι, η φρικό-σκουφίτσα, καρικατούρες, χάρτινα πλάσματα που ζωντανεύουν σώζοντας με τρυφερά και βάρβαρα, απο της αγάπης τους ψυχαναγκασμούς.