Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Όμως μια νύχτα, θα πάρω όλες τις μπογιές κι όλα τα χρώματα, και θα αφήσω, όσα ονειρεύτηκα για σένα πάνω στον τοίχο που μου βγάζεις, με ιδιότροπες πιτσιλιές.
Και θα έρθει μέρα που θα είσαι σίγουρος, πως δεν θα γυρίσω να σου ρίξω ούτε μια ματιά, θα αναρωτηθείς, πόσες φορές περίμενα να δω αν με κοιτάς, αν με ζητάς, με τσαμπουκά ή παρακάλια.
Και θα είναι αυτό το τόσο δα, μια ολόκληρη θάλασσα.
Μια νύχτα που θα με χρειαστείς, για τον απλό και μόνο λόγο ότι σου είμαι τελείως άχρηστη.
Μια νύχτα που τα βήματα σου πίσω μου, θα με κάνουν να κοκκινίσω.
Μια μέρα που θα με μαλώσεις, σαν κλαψουρίζω, δεν με θες.
Μια μέρα που θα σου δώσω ένα ακουστικό, να ακούσουμε μαζί “cry me a river”
Μια μέρα που θα παίζουμε ξύλο στην αμμουδιά, να βγει της κάβλας η φόρα πάνω στα σώματα μας να το βουλώσουνε οι ενοχές.
Μια νύχτα ακόμη που θα γελάς σαν βλέπεις τι θάρρος μου δίνει το γέλιο σου.
Μια μέρα που πικρά τραγούδια θα με νανουρίζουνε, κι η υποψία νύστας θα τα κάνει εσένα.
Ένα μεσημέρι που μέσα στο θανατικό θα δω σε εσένα μόνο, σώμα.
Ένα άλλο που τρεχάτα σύννεφα θα γελάνε, σαν εσένα.
Θα πάω να μπω σε μια υποψία τότε, θα έρθει, και η εκπομπή του κόσμου θα λέει δεν ξέρεις ποτέ, και μην αναγνωρίζοντας το σουλούπι μου θα με ακολουθήσεις σε μια κατηφόρα και δεν θα ακούς την λύπη μου, θα βλέπεις μόνο, φραουλί μαλλιά κι ένα μαύρο φουστάνι.
Έτσι θα αρχίσουμε, με ένα « κάνει λύπη ναι;»
Και θα τελειώσουμε με ένα « κάνει ».

Δεν υπάρχουν σχόλια: