Ανάμεσα σε χείλη και χείλη, υπάρχουν πόλεις απο άφθονη στάχτη και υγρό λοφίο, σταγόνες του πότε και πως, ακαθόριστες κυκλοφορίες, ανάμεσα σε χείλη και χείλη, όπως σε ακτή, απο άμμο και γυαλί.
Περνάει ο άνεμος.
Γι αυτό δεν έχεις τέλος.
Περιμάζεψε με, όπως αν ήσουν όλη επισημότητα, όλη νυχτερινή, σαν μια περιοχή, ώσπου να γίνεις ένα με τις γραμμές του τρένου.
Προχώρησε μες τη γλυκύτητα, έλα στο πλευρό μου, ώσπου τα δαχτυλόσχημα λουλούδια των βιολιών να σωπάσουν.
Ώσπου, τα μούσκλια να ριζώσουν στον κεραυνό, ώσπου απο τον σφυγμό χεριού και χεριού, να κατέβουν οι ρίζες.
απο το ποιήμα του Pablo Neruda, "Συμμαχία", με τους έρωτες, τα σφάλματα, την φ. που απαγγέλει ποίηση..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου