Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

δεν χορταίνω τις απογευματινές βροχές, το σπίτι που πρέπει σε 20 μέρες να αφήσω, μου μοιάζει όλο και πιο όμορφο,συχνά πυκνά θέλω να τηλεφωνήσω, να ρωτήσω κάτι χαζό, για το φαί, ή το τρίτο πρόγραμμα, ή τον καιρό, ή τους αγανακτισμένους.
έχω ανακαλύψει τον παράδοξο, είναι ένας τύπος απροσδιόριστος (αν έχεις δει το brazil είναι κάτι σαν τον robert de niro εκεί μέσα).
τον πρωτοσυνάντησα πριν έναν μήνα, πηγαίνοντας για δουλειά.
μεταβόλιζα ένα λίτρο κρασί και κάπως έτσι με πιάσαν δάκρυα για αυτά που έπρεπε να βάλω στο χρονοντούλαπο, πικρά κατά κύριο λόγο, να αποτρέψω αυτό που συμβαίνει όταν τσακώνεσαι με κάποιον, καθένας διαβάζει και αφηγείται την ιστορία με τον δικό του τρόπο..
κάπου εκεί λοιπόν έπιασα τον παράδοξο να με κοιτάει, πολύ σπάνια να συναντήσεις τέτοιο βλέμμα, ούτε οίκτος, ούτε ειρωνία, ούτε μάλωμα, μια απλή κατανόηση.κατέβηκε στην επόμενη στάση, λίγο πιο λυπημένος.
το πρόσωπο του μου εντυπώθηκε.
προχθές πήρα το καινούργιο μου ποδήλατο, μετά από έναν μαραθώνιο οινοποσίας και κουβεντολογιού, δοκίμασα να το οδηγήσω στο πεζοδρόμιο της αλεξάνδρας, νομίζω ήταν η πιο άγαρμπη οδήγηση των τελευταίων 30 χρόνων. Μέσα στα 8ράκια, να σου ένα αντρικό σουλούπι μπροστά μου, έγειρα το ποδήλατο και άφησα το σώμα μου να πέσει στα δεξιά, η τούμπα ήταν χαλαρή και ανώδυνη.
Ο παράδοξος γύρισε και με κοίταξε, με βλέμμα πάλι, τσέκαρε αν είμαι καλά,θα πρέπει να με αναγνώρισε ως την ακαταλόγιστη, χαμογέλασε και συνέχισε λίγο πιο γελαστός.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τον καταλαβαίνω καλά, τον παράδοξο: τόσα χρόνια τώρα κι εγώ κατανόηση προσπαθώ να σου δείχνω, και ας μην σε καταλαβαίνω· μου φτάνει που σ’ αγαπάω…

Δεν άλλαξες ακόμη έδρα λοιπόν;

Φιλιά στις πατούσες (πεθύμησα να σε ακούσω να γελάς, για αυτό).

Ανώνυμος είπε...

είναι ωραίο σου λέω, να διαβάζεις "σε αγαπάω" κυριακή μεσημέρι, σε γλιτώνει από των χαζών τα αστικά μελοδράματα.
δεν ξέρω για γέλια, σου στέλνω για την ώρα ένα χαμόγελο από την καρδιά μου.

φιλιά

φούρφουλο

caveman είπε...

καλό καλοκαίρι φούρφουλο!

επιστρέφω κι εγώ για λίγο, άντε να δούμε...

υπορεαλισμός