Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

γλυκιά μου...




σε μερικές διαδρομές, έρχεσαι αργά και βαρύθυμα, γλιστερά σαν να είναι ο δρόμος σου η ουρά που αφήνει πίσω του ένα σαλιγγάρι.
κοιτάζω..
πότε έγινε αυτό; το ματωμένο πρόσωπο μιας γυναίκας. πάντα σε αυτούς τους δρόμους τα πρόσωπα είναι χτυπημένα.
σκουντάω , να δω τι έπαθε. γραπώνεται απο το στήθος μου κι ύστερα με σπρώχνει.μιλάει ασυνάρτητα, μια ψάχνει την μάνα της και μια αυτόν που την χτύπησε.
πάμε εκεί λέει και φεύγει τρικλίζοντας στην παρέα που έχει στηθεί για το ντιλέρι, δεν θα έρθω λέω, κι ούτε με ακούει πια.
σκαρφαλώνω στο τρόλευ, χαζεύω έναν λαγό σε μια μαύρη μπλούζα. αδιέξοδες διαδρομές τριγύρω του, γίνονται γάζα για το κεφάλι μου, που προσπαθεί να σταθεί σε μια μεριά.
πονοκέφαλος κι η υγρασία που έφερες, παίρνοντας τον δρόμο του σαλίγκαρου.
μυρίζεις κανέλα, βαριά όμως, σαν να έχει μουχλιάσει η κανέλα.
γελάς συγκρατημένα και λυπημένα, φαντάζομαι ασφράγιστες κουφάλες να μασάν τα λόγια σου και να κρατάν το γέλιο σου.
με δυσκολία γραπώνω τα λόγια σου, ανάμεσα σε συζητήσεις, αντιδραστικά σχόλια, κουρασμένες ματιές.
συρράπτω λέξη- λέξη. για λέγε τι προτιμάς να βλέπεις; κι οι εικόνες σε επανάληψη, παγωμένες εικόνες, μοιάζει το ένα τετράγωνο με το άλλο να είναι το ίδιο, ο ίδιος φόβος, η απόρριψη, το κυνηγητό, το κυνήγι και μυρωδιές σάρκας που δεν κρατιέται, να τα τινάξει, να τα πετάξει, να αρπαχτεί ή ξέρω εγώ τι άλλο.
σμίγω τα φρύδια, να διακρίνω μέσα απο την απελπισία την αποφασιστικότητα, σουφρώνω την μύτη να αρπάξω το πότε, πως και γιατί ακούμπησε εσένα ο θάνατος.
ξυστά πέρασε λες, για αυτό και δεν τον τρέμω.
κι ύστερα, τέλειωσε; όχι, όχι ακόμη...
για λέγε τι προτιμάς να βλέπεις; κι είναι η σοβαρότητα της ερώτησης μονόδρομος.
κι εκεί χάνω, το ένα ή το άλλο, και με μια μέση λύση γυρνάω σπίτι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: