Δεν ξέρω πως θυμήθηκα την έκσταση, μετά ένα βιβλίο, κι ύστερα μια άλλη εποχή. Δεν ξέρω πως θυμήθηκα το πρόσωπο Αγάπη που χαϊδευε και κράταγε ενώ δεν είχε χέρια, το πρόσωπο Ζωή που άρπαξε αυτό που ήθελε με ένα κεφαλοκλείδωμα, ενώ τα χέρια της ήταν δεμένα.
Σε κάποιον το έλεγα, αναλώνομαι συχνά πυκνά σε αυτά που γράφω.
Θα ήθελα να εκσφενδονίζω σκέψεις και αισθήσεις ανθρωπόμορφες στο σύμπαν κι έπειτα αυτό να μου ανταποδίδει εικονομηνύματα.
θα ήθελα να έχω το κλειδί στην πόρτα ανταπόκριση.
Κι απο την άλλη θέλω να συνεχίσω να ακούω επιλεκτικά, και με μια κίνηση- τικ να ξεμπερδεύω με τα σύννεφα. Να κερδίζω ψυχραιμία, επικοινωνία και νηφαλιότητα. Με ή χωρίς μάσκα.
Ένα ποίημα δέκα χρόνια πίσω με περιγελάει. Μου είχε έρθει με sms τότε που το κινητό το είχα πάντα πάνω σε ένα τραπεζάκι. Αυτά τα ποιήματα με πείσαν να βάζω το κινητό στην τσάντα μου. Ύστερα απο λίγο καιρό το είδα γραμμένο σε έναν τοίχο. Δεν υπνοβατούσα, απλά όταν προσπαθείς να συναναστραφείς το άπιαστο αναγκαστικά μοιράζεσαι. Είναι ειρωνία, μοιράζεσαι εσύ σαν δέκτης κι έτσι ο πομπός κρατά την συνοχή του.
Ωραίο ποιήμα πάντως:
..ένα υπερατλαντικό σύννεφο γυρίζει πίσω..
..κι ένας κοσμικός φάρος συνεχίζει αναμμένος..
..μερικές μελαγχολικές ιδέες γίνονται σκέψεις..
..κι όνειρα διασχίζουν κόσμους..
Ένα βήμμα πίσω λοιπόν μηπώς μπορέσω και πάρω φόρα γι αυτό το χοροπήδημα, προς το άναμμα, τις σκέψεις, και τον κόσμο που αλλάζει, γλυκιά μου, γήινη μου καταδίκη..