Nothing but a heartache.
Καιρός πάει που δεν τον έχω δει, γέμισα για λίγο εικόνες και μετά πίσω, στον ύπνο μου, ένα βράδυ μετά είδα πως είχε πλημμυρίσει το σπίτι μου. Ξύπνησα και δεν σταμάταγα να κλαίω, σαν γριούλα ανήμπορη. Αφήνομαι την μια στιγμή, σε ένα άλλο σώμα, ύστερα παραίτηση. Εννοώ ξαφνικά γεμίσματα κι αδειάσματα, ελαστικά συναισθήματα.
Σήμερα φυσούσε αρκετά, περπάτησα κάμποσο, η κάβλα από τα καμάκια του δρόμου με κάνει να νιώθω κορεσμένη, αφυδατωμένη. Βρώμισαν και τα δάχτυλα των ποδιών, πολλή σκόνη. Είχα ντυθεί στην τρίχα κι ήμουν αστεία με τα μαύρα νύχια. Δεν γέλασα όμως. Είχε και ζέστη.
Κουράστηκα τόσο που τώρα ούτε να θυμώσω δεν μπορώ. Θυμήθηκα κάποιον χτες που θα ήταν καλύτερα να ξεχάσω. Μπύρες στριφτά και εντυπώσεις. Δεν ήταν αυτός. Η ηλιθιότητα μου ήταν, τα ψευδο-διλήμματα μου. Έπεσε το μάτι μου σε μια κάρτα γενεθλίων. «να κελαηδάς». Άμα είχες ακούσει φίλε μου τις κάργιες και τον τύπο που τους φωνάζει τα μεσημέρια να σκάσουν ίσως και να μου ευχόσουν κάτι άλλο.
Κάνει θλίψη σήμερα. Γιατί έχω μια εικόνα να πίνουμε ρακί και να ακουμπάμε το σφηνοπότηρο στο πόδι, σαν τους μάγκες του Πετρόπουλου και να γελάμε. Αλλά είμαστε μακριά, αν όχι σε άλλους κόσμους . Οπότε ακούω this mess you are in και δεν νιώθω καλύτερα. Να θυμηθώ να ποστάρω το ηλιοβασίλεμα από το θησείο. εν είδει φιλιού. .
